...शरणम्

न्ह्याब्लें खनाच्वनाम्ह मनू मखन कि छुँ मगाः मचाः थें जुइगु स्वाभाविक खः । म्हिगः जित अथे हे जूल । भाइदाई म्हिग नाप मला । पासापिंके न्यनाः – ‘भाइदाई थौं मझाः ला ?’ पासापिसं छप्वाः म्हुतु थें धाल – “अं थौं जिं नं मखं । अं जि नं नाप मला । ग्वः च्वये नं मखं, क्वय् नं नाप मला । सायद मझाः जुइ ।”
भाइदाई न्ह्याब्लें खनाच्वनाम्ह । वंगु न्यादँनिसें जिं वयात स्वयम्भूइ नापलाच्वनागु दु । वंगु न्यादँ, खुदँनिसें जि नं स्वयम्भू वयाच्वनागु दु । भाइदाई स्वयम्भू निरन्तर वयाच्वंगु झिंखुृदँ मयाये धुंकल । अत्यावश्यक ज्या जुसाःबाहेक भाइदाई स्वयम्भू न्ह्याब्लें थ्यनाच्वंगु दु । वाः, फय् छुं धाइ मखु, व वयातुंच्वंगु दु ।
भाइदाई नं धाइगु – “भाई,  थन छधू मथ्यंतले मन च्वनीमखु । सुथय् छधू थन वयेखन कि म्ह, नुगः नितां चकं ।” जिं नं महसूस यानागु खः सुथय् छधू स्वयम्भू चाहिले खन कि म्ह हे याउँसे च्वनीगुु । मन चकनीगु । पासापिनि नाप छझाः गफगिफ यानाः लिहां वयेबलय् मन हे लय्ताइगु ।
उकिं जि नं वयाच्वना । भाइदाई नं वयाच्वन । मेपिं पासापिं नं वयाच्वंगु दु । न्हिन्हि वये वने यायेगु जूगुलिं सकस्यां सकसितं म्हस्यू । ‘भगवान’ वा ‘भगवान सरण’ धकाः ल्हा ल्ह्वने खन कि सकस्यां मन हे शान्त जुइगु । सकस्यां थथे हे धाइगु नं खः । धाये, थ्व जिमिगु नितिं अभिवादनया कालबिल खःसा, म्ह फू, मफूया सन्देश नं खः । उकिं हे जुई सुं मखन कि – ‘गथे व ला मवल नि ! म्हं जकं मफुत ला ?’ अनेक च्यूताः काइगु, वइगु ।
स्वयम्भुइ वइपिं यक्वः पासापिं मध्ये भाइदाईया छगू मेगु नं विशेषता दु । भाइदाई स्वयम्भुइ गुब्लें खाली ल्हाः मवः । न्ह्याब्लें छुं नं छुं ज्वना वइगु । गुब्लें बिस्कुट, गुब्ले मरी, गुब्लें फलफुल ज्वना वइगु । अले फलफूल, मरीचरी माकःतय्त नकाः सन्तुष्ट काइगु । भाइदाई खन कि माकः त चाकुइ हाः भुं वःथें चाकली भुं वइगु । गुलिं माकःत भाइदाई ब्वहलय् च्वंवनी । गुलिं माकःत भाईदाईया छ्योंनय्तकं च्वं वनी । भाइदाई नं इमित मायायायां मरीचरी नकी । ब्वबी । मानौं माकःत भाइदाईया थः हे सन्तान खः ।
भाइदाईया छगू रेडिमेड पसः दु । पसः चले जू । मगाः, मचाः धइगु मदु । जिन्दगी सुथांलाक्क न्ह्यानाच्वंगु दु । भाइदाई नं धाइगु – थ्व दक्वः स्वयम्भु वयाया परिणाम खः । हारतिमां नं जित कृपाःदृष्टि तयाः बिज्यागु दु । वंगु दँनिसें भाइदाई नं पसः थः काय्यात ल ल्हाना बिल ।
छन्हु भाइदाई नं धाःगु खः । काय् नं पसः स्वये धाल । जिं त्वताः बियाः । ब्याहा याये धुंकुम्ह कायेयात नं छुं लजगाः ला बिइ हे माल । वं हे दक्वः स्वये धासें नि जिं छाये भार क्वबिया च्वनेगु । आः ला जिगु उमेर दान, धर्म यायेगु खः । आः जिं फुक्का नक्सां दान, धर्मय् ई बिइ फइगु जुल ।  पसःया अभिभारा थः काय्त बिइधुंका भाइदाई भचा फुक्का नं जूगु खः । वं स्वयम्भुया माकःतय्त न्हापा स्वयां माया यानाच्वनी । व लिहाँ वनेत हथाय् मचाः । स्वयम्भु वःपिं पासापिं नाप ताउन गफ यानाः च्वनी ।  यद्यपि छुं न्ह्यःनिसें धाःसा भाइदाई ख्वाः उलि न्हापा थें चमकं । वयाः तुतीया पलाः नं उलि फूर्तिलो खनेमदु । थ्व जिं महसूस यानागु खः । यद्यपि थ्ववारे जिं भाइदाई नापं छुं खँ मल्हाना । न्य नं मन्यनाः । तर म्हिगः भाइदाई मखं बलय् मन भचा गरखेसे च्वंगु खः । कन्हय् नं नापमलाःसा छें हे छकः वनेमालि धइगु मनय् तयागु खः ।
थौं भाइदाईयात तापाक्कं हे जिं खन । छेँय् वनाः नापलाये म्वाल, जिं मति तयाः । भाइदाई जि स्वयाः न्ह्यः लागुलिं जि भचा तःपलाः यानाः भाइदाई नापलाकेत वनाः । भाइदाईयात नाप लात । जिं ‘भगवान सरण’ धयाः । भाइदाई नं ‘भगवान सरण’ धकाः लिसः बिल । तर लिसलय् न्हापान्हापाथें उलि जोश खनेमदु ।
“भाइदाई म्हिग मझा थें !”
“अं ... ।” भाइदाई नं लिसः बिल ।
“छाय् थें ?”
“अथे हे ज्या छगू दुगुलिं ।” लिसः बिइत नापं झ्यातु पहः वःथें च्वंकः भाइदाई नं लिसः बिल ।
छुं खास ज्या मजुइकं भाइदाई स्वयम्भुइ मथ्यनिम्ह मखु, थ्व जिं स्यू । उकिं ‘अथें ज्या छगू दुगुलिं मवयाःगु’ भाइदाई लिसः जित पायछि मताल ।
“म्हजकं सुकु मदया ला ?” हानं जिं न्यनाः ।
“अं !” भाइदाईया संक्षिप्त लिसः जक वल ।
भाइदाई खनेसातं माकःत चाकलिं भुं वल । जिमिगु खँल्हाबल्हा त्वाःदल ।
छम्ह निम्ह माकःत भाइदाई ब्वहलय्, छ्योंनय् च्वंवन । भाइदाईया पलाः दित । जिं विचाः यानाः आः भाइदाई नं माकःतय्त नकेत विस्कुत, फलफुल वा मरीचरी म्हिचां लिकाइगु जुइ । तर भाइदाईया ल्हा खल्ती दुहाँ मवं । चाकःलि भुनाच्वंपिं माकःत आसाकुटी मिखां भाइदाईयात स्वयाच्वन । छ्योँनय्च्वंम्ह माकःनं भाइदाईया छ्यों वास्यावास्या याकाच्वन । ब्वहलय् च्वंम्हेस्यां भाइदाई ब्वहःलय् कय्पुयाच्वन । तर भाइदाई छम्ह ल्वहँया मूर्ति थें त्वलय् जक जुयाच्वन । भाइदाईया थ्व पहः खनाः जि अचु चाल । भाइदाईयात छु जुल थौं ?
“अय् भाइदाई ? छु जुल छित ?” जिं न्यनाः ।
भाइदाई नं छुं लिसः मब्यू । भाइदाई नं अपर्झत ल्हा ब्वय्काः माकःतय्त ब्वबील – “हुँ ... हुँ .. छिपिं .. ।” भाइदाईया थ्व न्हूगु रुप खँपिं माकःत चाइचुईं हाहां अन हे च्वनाच्वन । तर भाइदाई नं माकःतय्त ब्वः ब्यूब्यू “हुँ हुँ” धयाच्वन । भाइदाईया न्हूगु रुप खनाः जि नं झन हे अजू चाल ।
“अय् भाइदाई छु जुल छित ?” जिं हानं न्यनाः ।
तर भाइदाई नं जिगु न्ह्यसःया छुं लिसः मब्यू । वया विपरित भाइदाई सर्गतय् स्वयाः याकचा “जि आः छिमित नकेफूगु अवस्थाय् मदु । जि आः काय्, भौया सरणय् दु । काय्, भौया सरणय् दु ।” वँय् थें हालाहल । वँय् थें हालाहम्ह भाइदाई खनाः जित गरखेसे च्वन । वया ख्वाः जिं स्वयाः । वया ख्वालय् तिकिनने त्यंगु ख्वबि जिं खनाः । भाइदाईया अवस्था खनाः जित नं ग्यासें वल । अले जि नं ठीङ्ग दनाः भाइदाईयात स्वयाच्वना ! स्वयाच्वना !!