न्ह्याब्लें खनाच्वनाम्ह मनू मखन कि छुँ मगाः मचाः थें जुइगु स्वाभाविक खः । म्हिगः जित अथे हे जूल । भाइदाई म्हिग नाप मला । पासापिंके न्यनाः – ‘भाइदाई थौं मझाः ला ?’ पासापिसं छप्वाः म्हुतु थें धाल – “अं थौं जिं नं मखं । अं जि नं नाप मला । ग्वः च्वये नं मखं, क्वय् नं नाप मला । सायद मझाः जुइ ।” भाइदाई न्ह्याब्लें खनाच्वनाम्ह । वंगु न्यादँनिसें जिं वयात स्वयम्भूइ नापलाच्वनागु दु । वंगु न्यादँ, खुदँनिसें जि नं स्वयम्भू वयाच्वनागु दु । भाइदाई स्वयम्भू निरन्तर वयाच्वंगु झिंखुृदँ मयाये धुंकल । अत्यावश्यक ज्या जुसाःबाहेक भाइदाई स्वयम्भू न्ह्याब्लें थ्यनाच्वंगु दु । वाः, फय् छुं धाइ मखु, व वयातुंच्वंगु दु । भाइदाई नं धाइगु – “भाई, थन छधू मथ्यंतले मन च्वनीमखु । सुथय् छधू थन वयेखन कि म्ह, नुगः नितां चकं ।” जिं नं महसूस यानागु खः सुथय् छधू स्वयम्भू चाहिले खन कि म्ह हे याउँसे च्वनीगुु । मन चकनीगु । पासापिनि नाप छझाः गफगिफ यानाः लिहां वयेबलय् मन हे लय्ताइगु । उकिं जि नं वयाच्वना । भाइदाई नं वयाच्वन । मेपिं पासापिं नं वयाच्वंगु दु । न्हिन्हि वये वने यायेगु जूगुलिं सकस्यां सकसितं म्हस्यू । ‘भगवान’
– ‘श्रीकृष्ण मन्त । वयागु अन्तिम संस्कार पशुपतिइ न्हिनसिया २ बजे ति जुइ ।’ थुलि धयाः वं फोन तयाबिल । हानं डायरीइ वं मेगु फोन नम्बर स्वयाः मेम्हेसित फोन यात । वयात नं थुलि हे जक धयाः फोन दिका बील । थथे वं डायरी च्वयातःगु नम्बर स्वस्वं थीथी मनूतय्त फोन यानावं च्वन । डायरी च्वयातःगु अप्वःसित वं म्हमस्यू । अथेखःसां वं फोन यानावं च्वन । श्रीकृष्ण वयात धाःगु खः – ‘जि छुं गथेजुया मन्त धाःसा थ्व डायरीइ च्वयातयागु नम्बरय् फोन याः । इमित जि मदुगु खबर ब्यू ।’ श्रीकृष्ण वया भात । वया जहान । वया मिजं । तर श्रीकृष्ण वया भात, जहान व मिजं सिबें नं वया नितिं भाषा ख्यलय् समर्पित छम्ह योद्धा जक जूयाबिल । भात कम च्वमि अप्वः । थ्व खँ वं जक स्यू । छगूकथं धायेगु खःसा श्रीकृष्णया च्वज्याः वया लिथु । वं गुबलें गुबलें थः मिजंयात नुगः मछिंका धाइगु नं खः – लिथु हल कि न्ह्यथुम्हेस्यां दुःख सी धाइ । जिगु लागि छंगु थ्व च्वज्या लिथु हे जुया बिल । खय्त नं वया मिजं छम्ह च्वमि जक । वया मिजंनं सलंसः बाखं, च्वखं, चिनाखं च्वयाः थःगु भाषा, साहित्यप्रति थःगु असीम मतिना क्यंगु दु । थःगु मांभाय् थकायेत ज्यान, प्राण पाःगु